John Poelgeest, een kunstenaar die altijd trouw bleef aan zichzelf

Op 3 november jl. kreeg ik het verdrietige bericht dat John die ochtend onverwacht was overleden op de leeftijd van 73 jaar. Een bijzonder mens en goede vriend die door velen gemist zal worden.

John was jarenlang onmisbaar voor De Vishal met zijn werk als technisch coördinator. Ik werkte als artistiek coördinator van 2010 tot 2016 daar intensief met hem samen. John was energiek, optimistisch, eerlijk en vooral super om mee te werken. Niet snel was iets hem te veel. Als iets vandaag blauw was geschilderd maar morgen toch beter groen kon zijn dan deed hij dat, zonder problemen. Een mooie tentoonstelling maken, dat was wat voor hem telde. We waren collega’s maar werden vooral vrienden.

John was altijd authentiek, ook in zijn werk als kunstenaar. Een nooit opdrogende bruisende bron van ideeën. Het plan alleen al was eigenlijk al het kunstwerk… het idee dat iets werkelijkheid zou kunnen worden. De haalbaarheid was van minder belang.

Soms waren die (te) gekke plannen heel goed uit te voeren. Zoals de solo die hij in de Vishal had, waarbij hij de hele ruimte vulde met zwarte gordijnen en vervolgens een motorfiets rondjes liet rijden onder de balustrades. Hij hield van schurende tegendraadse kunst. En hij was wars van holle kunst-retoriek.

John was leeftijdloos, zowel in zijn werk als in zijn wezen.  Zijn werk was ‘speels’, maar altijd technisch perfect en ‘to the point’. Na zijn herseninfarct liep hij een tijd met een stok, maar ik heb nog nooit iemand met zoveel flair met een stok zien lopen (en deze in de lucht zien steken om zijn woorden kracht bij te zetten) zoals dat John dat kon. Zelfs met stok bleef hij een jongen.

Naast kunst was ook muziek een grote passie. In zijn atelier lag de microfoon altijd ingeplugd (en soms ook zijn gitaar) om lekker hard te kunnen meezingen: ‘we can be heroes, just for one day’.

John was een hero, en het bijzondere is dat je denkt dat die onsterfelijk zijn. De werkelijkheid is helaas anders….

Willemijn Faber